Hoe gezond is dit?

Toevallig had ik het er met een collega-blogger over: waarom schrijf ik het Gezond WK blog. Ook zij kende mij alleen maar van Anne is a Man en daarom bracht ik het nog eens onder woorden en zo kon het gebeuren dat de formulering een nieuwe draai kreeg: Ik schrijf Gezond WK om mijn gedrag en emoties tijdens het WK geregeld te houden. Zoals je in het dagelijks leven jezelf ook kunt beheersen en niet vervalt in dwangmatig en antisociaal gedrag, en je emoties compenseert zodat je niet van het ene uiterste in het andere vervalt, zo moet dat dus ook tijdens het WK. Opeens klinkt het weer helemaal als vanouds - misschien klonk het wel anders omdat ik het in Hebreeuws onder woorden moest brengen.

Hoe dan ook, ik kon haar melden dat het eigenlijk opnieuw gelukt is. Net als in 2010 en 2012, heb ik goed genoten van het toernooi en heb ik normaal gebaald van Oranjes verlies en kon ik daarmee normaal blijven functioneren. Tot zover geen nieuws. Toch was er iets dat me nog wel dwars zat en me stopte om al gisteren of eergisteren het verlies op penalties tegen Argentinie van een blogpost te voorzien.

Ik voelde een leegte die op een kater lijkt: Een wolk van lichte irritaties en gebrek aan richting. Daarbij merkte ik nog iets: een gemis; ik miste het leuke WK en het hopen en mijmeren met betrekking tot het vervolg. Het werd me duidelijk dat dit ook lijkt op ontwenning. De WK verslaafde valt in een cold-turkey. En dat zou dan weer wijzen op een niet geheel gezond WK.

Dat mag dan de uitdaging voor de volgende keer worden. En nog een klein beetje rond de kleine finale die Oranje vanavond speelt.

Hoe ik het zou willen (2)

Nederland Argentinie als in 1998

Hoe ik het zou willen (1)

Nederland Argentinie als in 1974

Oranje Argentinie de trailer

ᴴᴰ SEMIFINAL: Netherlands vs Argentina • World Cu…: http://youtu.be/G9ej0fw4NKc

En wat een storm

Hoe lang kon je rustig blijven? Nederland - Costa Rice, zoals ik in mijn vorige post schreef, zag ik vol vertrouwen tegemoet en ook tijdens de wedstrijd bleef ik maar geloven op een goede afloop, zelfs in de extra tijd. Pas bij de penalties begon ik hem te knijpen. Daar was dan eindelijk de storm. Niet alleen hield Krul er twee ballen uit, ik zag ook onze spelers tamelijk onberispelijk inschieten, al zat ik hem met name bij Van Persie te knijpen.



Nu dan op naar de halve finale tegen Argentinie. En weer helemaal gekalmeerd. Er is zoveel vertrouwen, kan dat ooit misgaan?

Stilte voor de storm

Hoe moeten we dit duiden? Morgen wacht ons de kwartfinale tegen Costa Rica en ik ben de kalmte zelve.

Je kan moeilijk het belang van de wedstrijd onderschatten en ik heb me er ook nog niet op kunnen betrappen dat ik de tegenstander onderschat. Ten slotte is het ook niet zo dat ik niet warm loop voor de wedstrijd.

In tegenstelling tot andere jaren houd ik me niet onledig met voorbeschouwingen en een voortdurende nieuwsjacht ontaardend in gepriegel met trivialia. Ik heb er zin in en tot morgenavond wacht ik af. Zoals je afwacht voor een feestje of een belangrijke afspraak. We zijn er klaar voor. Laat het nu maar komen.

Zou het dan werkelijk een gezond WK zijn?

De team spirit

Als ongezonde volger van een gezond WK, wil je alles winnen. Als ik de uitslagen kon bepalen zou alle spanning uit het toernooi vliegen. We zouden niet alleen alle wedstrijden winnen, maar ook de meeste doelpunten maken en de meeste clean sheets en de meeste doelpuntenmakers hebben. En onze jongens zouden de plaatsen 1 tot en met 10 in het topscorersklassement bezetten.

En dus kijk je naar de aanstaande penalty van Oranje tegen Mexico en dan wil je, net als Kuijt, dat Robben hem neemt en nog een puntje sprokkelt op de topscorer ladder. En je mag er van uit gaan dat Robben ambitieus genoeg is dat hij dat klassement ook maar al te graag wint. Desalniettemin zie ik hem hier als een indrukwekkende aanvoerder de bal aan Huntelaar afgeven en daarmee een plaatsje in het klassement van de gouden schoen verruilend voor een betere sfeer in de groep. En wat je ziet, kan niet meer kapot.



Mijn scenario's vol met eclatante overwinningen bouwen niet zo'n hecht team als een ploeg die zich tot drie keer toe terugknokt uit een achterstand en waar de kersen op de taart zo eerlijk mogelijk verdeeld worden. In dat opzicht lijkt de realiteit wel beter dan de fantasie. En wat dat zou kunnen betekenen....