Als een opmaat voor de zomertoernooien geldt voor mij altijd de Champions League finale. Het vooroordeel is dat deze wedstrijd een vooruitwijzing in zich draagt voor het komende WK. Uit pure landerigheid heb ik tijdens de uitzending staan strijken en zitten bloggen. Op naargeestige wijze was ik onverschillig voor het gebodene.
Is dat het dan? In mijn nauwgezette poging me niet te laten meeslepen dit jaar, betaal ik de prijs met gebrek aan betrokkenheid? Of komt het door de pot zelf? (Of door het lauwe commentaar van mijn plaatselijke TV-station, waartoe ik veroordeeld ben omdat ik nu eenmaal niet in Nederland woon?)
Eigenlijk was het niet om aan te zien. Tweederde van de tijd speelde Bayern de bal maar wat rond en de rest bestond uit uitbraken van Inter. Twee goede doelpunten, dat wel, maar je wordt er niet vrolijk van. Gaat het loopgravenvoetbal ook in Zuid-Afrika overwinnen?
En hoe stonden onze jongens in het veld? Het gesprek achteraf met Arjen Robben, krijgt van de NOS het predikaat 'Teleurstelling' mee, maar de jongen kwam op mij niet zo bedroefd over. Is dat nou een speler met winnaarsmentaliteit?
Van Bommel had wel stevig de smoor in. Kijk mee.
Sneijder was natuurlijk blij en vertoont op het eind ook gretigheid met betrekking tot het WK.
Let op in de laatste seconden van deze video. Wat zeggen Sneijder en Koeman tegen elkaar? Wordt Ronald door Wesley uitgenodigd op het Inter-feestje? Zien we hier de band tussen de speler en de trainer onder wie hij doorbrak bij Ajax?
Ach, het is allemaal zo onbelangrijk. Ik heb het gevoel dat ik de wedstrijd gemist heb. Te goed heb ik me losgemaakt van de passie, dat er niets meer over was. Een beetje als Robben. Maar zo worden we geen kampioen. Zo kan ik niet genieten en daar gaat het toch om, ook op dit blog. Gezond blijven ja, maar niet ten koste van het meeleven, van het genieten.
