Neerlands avontuur in Zuid-Afrika - Scenario's (3.6)

"Dit was onze slechtste wedstrijd op het toernooi," geeft Van Marwijk toe na afloop van de halve finale.
-Slechter dan tegen Denemarken?
-Ja, slechter dan die. Als je zo speelt heb je in de finale niets te zoeken.

De vragensteller schokschoudert. "Zo slecht was het toch ook weer niet?"

Maar de bondcoach is onverbiddelijk. "Je staat met 2-0 voor, er zijn nog twintig minuten op de klok, je controleert de wedstrijd. Dan moet je zo'n pot gewoon uitspelen. Zelfs met de 2-1 hoefden we nog niet te wanhopen, maar de organisatie raakte helemaal zoek. Zij namen het initiatief en zetten ons helemaal vast. Zoiets mag niet gebeuren."

"De verdediging bleef toch goed overeind. Dat was tegen de Denen niet het geval."

"Zij hebben tegen ons geluk gehad. Tegen de Fransen hebben wij geluk gehad."

"Zonder geluk word je geen wereldkampioen. In de finale nog zo'n wedstrijd als tegen Frankrijk en dan heb je de cup."

Van Marwijk lacht beschaamt."Zo zou ik hem niet willen winnen."

Nederland - Frankrijk werd 2-1, al leek het er op het einde niet op. En zo zou Oranje mogen aantreden in de finale tegen Argentinie.

Wordt vervolgd...

Bidden voor Oranje

Ik heb al geschreven over bijgeloofjes en stiekeme rituelen waar we ons aan houden om mooie resultaten voor onze jongens te bezweren. Ik ken geen religieuze mensen die erg fanatieke supporters zijn, maar ik vraag me af of zij voor de nationale voetbalploeg zouden bidden. Op de New Humanist Blog kwam ik een WK-gebed tegen dat een Anglicaanse geestelijke voor zijn schare had uitgedacht. (Het genoemde gebed is voor het WK in het algemeen en niet voor het Engels elftal, maar als je toch eenmaal aan het bidden bent...)

Net als de New Humanist wil ik maar wat graag op mijn blog met al dat bijgeloof korte metten maken. En bidden voor je elftal, wel, dat is geloof, dat kan je geen bijgeloof meer noemen, dus daar hebben we al helemaal geen geduld mee. Maar als je wilt kan je de rest van het artikel van New Humanist lezen en dan ligt er een opmerkelijke verrassing te wachten.

New Humanist laat het niet bij het belachelijk maken van het gebed, NH gaat op zijn eigen manier gek doen met het nationale team. In zijn geval het engelse team, maar voor ons is dat dus Oranje. Wat doet hij, hij gaat op, zogenaamd rationele wijze, het programma van Engeland nalopen en een scenario fantaseren. Bidden mag niet, maar scenario's projecteren wel, want dat is statistiek, kansberekening and rationeel projecteren.

Wat ik zou willen stellen is dat het bidden en de rituelen dezelfde functie vervullen als die zogenaamd rationele exercitie met het speelschema. Ik doe het ook, ik kan het niet laten. Ik heb al een spreadsheet gedownload waar het schema als invuloefeningetje klaar ligt. En ik zeg uit ervaring: het froebelen met het schema is een vorm van in de stemming komen. Het is een manier van het opbouwen van de hoop op een magnifieke zomer.

Ik zeg niet dat je niet mag spelen met het schema. Ik wil zelfs niet zeggen dat je niet mag bidden. Ik wil alleen maar waarschuwen voor wat er eigenlijk gebeurt. Dat we bezig zijn onze opwinding te vergroten en daardoor de val aan het eind verergeren. En ik blijf maar vragen of dit ook anders kan. Laat ik de komende dagen me maar eens verdiepen in spelen met het schema.

Foute Mentaliteit

In de podcast World Cup Buzz, beticht de analist Simon Kuper (een Nederlander? Je zou het denken als je zijn accent hoort. Maar hij woont in Parijs en publiceert in het Engels.) het Nederlandse voetbal van een verkeerde mentaliteit.

Hij begint met een verklaring voor de zwakke vertoning van Oranje tegen Rusland op het laatste EK. De tactische vondst van de Russen was om alle spelers behalve Bouhlarouz te dekken, zodat de arme Khalid tegen zijn eigen beperkte voetballend vermogen aanliep. Het klinkt allemaal een beetje te gemakkelijk, maar dan komt Kuper met zijn expose over de Nederlandse voetbalmentaliteit.

Oranje wil de winst verdienen, met mooi en dominant voetbal. Als er niet met mooi voetbal gedomineerd kan worden, zo stelt Kuper, verliest het team de wil om te winnen. De koppies gaan hangen, zoals dat zo vaak genoemd werd. Maar ik wil het nu niet over de voetballers hebben.

Ik vraag mij af of wij als supporters een dergelijke mentaliteit hebben. Maken wij een vergelijkbaar mengsel van romantiek en moraal? Is onze ongezonde dweperigheid met Oranje er een gevoed door romantiek, de diepe wens dat het hoogste bereikt wordt en dat het op de allermooiste manier zal gebeuren? En tegelijk zijn we dan moralisten, zodat wanneer het niet het allermooiste is wat we zien (of het nu het vetroonde spel of de uitslag is), we meteen omslaan in deprimerende gevoelens dat we het niet verdienen en dat het niet mag zijn.

Is dat misschien het probleem, waarom we geen gezond WK kunnen hebben; dat we niet van ons team kunnen houden ook als het wat minder gaat. Dat we het verlies niet kunnen accepteren omdat we alleen maar mogen houden van dat wat wint en weergaloos mooi is? Daar zit wel wat in lijkt me.