In de podcast World Cup Buzz, beticht de analist Simon Kuper (een Nederlander? Je zou het denken als je zijn accent hoort. Maar hij woont in Parijs en publiceert in het Engels.) het Nederlandse voetbal van een verkeerde mentaliteit.
Hij begint met een verklaring voor de zwakke vertoning van Oranje tegen Rusland op het laatste EK. De tactische vondst van de Russen was om alle spelers behalve Bouhlarouz te dekken, zodat de arme Khalid tegen zijn eigen beperkte voetballend vermogen aanliep. Het klinkt allemaal een beetje te gemakkelijk, maar dan komt Kuper met zijn expose over de Nederlandse voetbalmentaliteit.
Oranje wil de winst verdienen, met mooi en dominant voetbal. Als er niet met mooi voetbal gedomineerd kan worden, zo stelt Kuper, verliest het team de wil om te winnen. De koppies gaan hangen, zoals dat zo vaak genoemd werd. Maar ik wil het nu niet over de voetballers hebben.
Ik vraag mij af of wij als supporters een dergelijke mentaliteit hebben. Maken wij een vergelijkbaar mengsel van romantiek en moraal? Is onze ongezonde dweperigheid met Oranje er een gevoed door romantiek, de diepe wens dat het hoogste bereikt wordt en dat het op de allermooiste manier zal gebeuren? En tegelijk zijn we dan moralisten, zodat wanneer het niet het allermooiste is wat we zien (of het nu het vetroonde spel of de uitslag is), we meteen omslaan in deprimerende gevoelens dat we het niet verdienen en dat het niet mag zijn.
Is dat misschien het probleem, waarom we geen gezond WK kunnen hebben; dat we niet van ons team kunnen houden ook als het wat minder gaat. Dat we het verlies niet kunnen accepteren omdat we alleen maar mogen houden van dat wat wint en weergaloos mooi is? Daar zit wel wat in lijkt me.
