Verder nadenkend over alle analyses over de mentaliteit en de wisselvalligheid van onze jongens, kom ik tot de conclusie wat de grootste bedreiging van succes is. De grootste vijand van succes, is succes. Dat wil zeggen, het moet niet te goed gaan, want dan komt de tegenvaller. De jongens moeten voelen dat het maar net goed gaat, waardoor ze op hun tenen blijven lopen en uiteindelijk steeds hun stinkende best blijven doen.
Wat we dus nodig hebben voor een geloofwaardig wereldkampioenscenario is dat je steeds het gevoel houdt dat het net fout kan gaan. Kijk naar het fundamentele verschil tussen 1988 en 2008. In '88 ging het in het begin bijna mis, met een verlies tegen Rusland. Met moeite werd de volgende ronde gehaald en daar wachtte Duitsland en dreigde uitschakeling. In 2008 ging de dreiging uit van Italie en Frankrijk, waarmee het begin van het toernooi gevoetbald moest worden. Maar nadat die hordes met vlag en wimpel genomen waren, volgden de ogenschijnlijk simpele wedstrijden tegen Roemenie en opnieuw Rusland. In die wedstrijden verdween de glans en uiteindelijk gingen we roemloos tenonder.
Ik ga dus maar eens spelen met mijn spreadsheet voor het WK en een scenario verzinnen waar het maar met moeite goed gaat.
