Tegen Chili echter zat ik er daarentegen heel kalm bij. Het zag er met name in de eerste helft helemaal niet zo goed uit, maar ik maakt me geen zorgen. Ik had een paar van dat soort moment op het WK van 2010 en ook in 1988, toen ik een rotsvast vertrouwen in Koeman en Rijkaard als verdedigingsduo had. Om nog maar te zwijgen van 1978 en 1974, maar dat kan je nog wel op het conto van jeugdige overmoed schrijven. Oh en dan was daar nog de kwartfinale tegen Argentinie in 1998. En ik was niet de enige; Jack van Gelder is onsterfelijk geworden met de woorden: "Ik heb zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen." Het gebeurt soms.
Ik had het zelfs al voor de wedstrijd. Het WK leeft nogal bij mij op het werk en iedereen kwam me vertellen dat we danig het schip in zouden gaan tegen Chili. Dat zeiden ze ook over Spanje, maar dat was toen ze nog niet wisten dat Spanje afgebrand was. Nee nu dan Chili en geheel tegen mijn gewoonte in, antwoordde ik steevast overmoedig: nou wacht maar af.
Ik heb het er ook naar gemaakt door mijn kantoor met een oranje shirt en een Nederlandse vlag aan te kleden. Ik heb zelfs de leden van mijn team in Oranje gehesen voor hun profielfoto's in onze Jira installatie (bugtracker).
En zo hebben we deze groep met negen punten en een doelsaldo van plus zeven (ondanks twee onterechte penalties tegen), glansrijk overleefd. Niemand had het gedacht en nu staan we er. En het team lijkt te staan als een huis. En we hebben geen Brazilie te vrezen in de tweede ronde, zoals vooraf het best mogelijke scenario leek te zijn (ALS we al door de groep zouden komen).
En nu Mexico. Mexico? Natuurlijk kunnen we van ze verliezen, maar ik voel me prima. Nergens bang voor.
