zaterdag 10 juli 2010

Afrekening

Hadden wij niet nog een appeltje te schillen met Spanje?

Onverwoestbaar optimisme

Wat is het ergste dat er nu nog kan gebeuren? We verliezen - niet leuk, maar is dat nou zo'n asgrouwe domper zoals we bij alle voorgaande toernooien hebben meegemaakt? Wil het zo'n katterige teleurstelling worden, dan moet het een speciaal pijnlijke nederlaag worden. Want hoe je het ook wendt of keert, ook als we tweede worden is het WK eigenlijk geslaagd.

Dus ik zoek naar de doemscenarios en ik kan ze niet goed vinden. Je kan een voorsprong verspelen. Je kan jezelf de das omdoen met bijvoorbeeld rood voor Van Bommel. Je kan vreselijk van de mat gespeeld worden. Je kan benadeeld worden door de scheidsrechter. Maar dat zijn min of meer normale verliezen. Sterker nog, de kater zit hem er dan in dat je het misschien toch had kunnen winnen als je meer een normale wedstrijd had gehad. En hoe katterig is dat nou helemaal.

Het lukt me niet om het veel erger dan dit te bedenken. En dus lijken we een normale kans te maken. Misschien is Spanje beter; zo lijken de meeste kenners erover te denken, maar dan heb je nog altijd een gerede kans. En het blijft een finale.

Kortom, ik ben ontspannen. Ik heb goede hoop te genieten en het lijkt erop dat het een gezond WK is geworden. De enige vraag die blijft is: zijn we echt op de proef gesteld?