Ik kan me niet herinneren dat ik zo kalm naar een wedstrijd van het Nederlands Elftal heb gekeken - of het moet de finale 1988 zijn geweest. Het deerde me geen moment dat Oranje niet gevaarlijk was (of leek). Het was een weldadig voorbeeld van geduldig controleren. Niet dat ik veel verstand van voetbal heb, maar zo kwam het in ieder geval over.
Ik twijfelde er geen moment aan dat ons doelpunt wel zou komen. Ik was me er bovendien van bewust dat ook zonder doelpunt er geen man over boord zou zijn. Liever zie ik ons natuurlijk wel winnen. En geheel naar verwachting kwam die overwinning ook.
Later op de avond kwam daar dan nog bij dat de Denen Kameroen versloegen en de plek in de tweede ronde een feit is. Het haalt wel alle angels uit de laatste partij en daar heb ik dan weer geen goede herinnering aan uit 2008 en 2006 (Roemenie, Argentinie), maar de controle van de wedstridj tegen Japan geeft veel vertrouwen. En dat is natuurlijk waar het meestal tegenvalt. Oh wee.