En wat een storm

Hoe lang kon je rustig blijven? Nederland - Costa Rice, zoals ik in mijn vorige post schreef, zag ik vol vertrouwen tegemoet en ook tijdens de wedstrijd bleef ik maar geloven op een goede afloop, zelfs in de extra tijd. Pas bij de penalties begon ik hem te knijpen. Daar was dan eindelijk de storm. Niet alleen hield Krul er twee ballen uit, ik zag ook onze spelers tamelijk onberispelijk inschieten, al zat ik hem met name bij Van Persie te knijpen.



Nu dan op naar de halve finale tegen Argentinie. En weer helemaal gekalmeerd. Er is zoveel vertrouwen, kan dat ooit misgaan?

Die derde wedstrijd

Kameroen, Roemenië, Argentinië, Frankrijk - Ik kan me nogal wat derde tegenstanders van Oranje herinneren die we tegenkwamen nadat we al zes punten op zak hadden. Dat werden nooit de beste wedstrijden. De spanning was er af, en de tegenstander had ook niets meer te winnen of te verliezen. Over de consequenties van de uitslag had niemand het, welke tegenstander erna, kon niet zoveel schelen. Veelal ook werd het elftal helemaal omgegooid, om de sleutelspelers te sparen en de wisselspelers aan het veld te laten ruiken. Al met al zat je niet op het puntje van je stoel. Bij een gezond WK moet het ergens om gaan, en moet je het gevoel geven dat we ervoor gaan, en dat had ik al die keren niet.

Nu lijkt het van meet af aan anders. Er zit nog voldoende spanning op. Het systeem is nog niet af. Op de een of andere manier waren de voorgaande wedstrijden niet helemaal normale wedstrijden. En natuurlijk ook: de tegenstander in de volgende ronde zou Brazilië kunnen zijn en die wil je vermijden - voor zover het kan, want Brazilie speelt pas later en je mag je ook best afvragen of het Brazilië dat we tot nu toe gezien hebben zo'n angst moet inboezemen.

Maar dat terzijde. Robben en later ook Van Persie (toch onze aanvoerders) lieten er geen twijfel over bestaan: we willen en moeten winnen. Iets anders zal het toch ook wel moeten zijn vanwege de blessure van Martins Indi en de schorsing van Van Persie. Daarbij lijkt de De Jong niet helemaal fit. Wat er derhalve morgen in Oranje het veld op komt rennen zal er om noodzakelijke redenen anders uitzien, niet vanwege het derde wedstrijdsyndroom.

Ten slotte kan je zeggen dat de genoemde voorbeelden van de derde wedstrijden geen slechte resultaten opleverde, drie overwinningen en een gelijkspel. Maar ook dat kan anders:



Ik zou iets heel anders willen zien. We spelen nu tegen de beste tegenstander uit de groep, we moeten nog altijd laten zien dat we er tegen een echte tegenstander staan (geen verzadigde kampioen of opgepompte outsider). Een derde wedstrijd als deze:

Hoe maak je van die druilerigheid een deugd?

Tot heden, ondanks alle moeite die ik me getroost heb (en wie niet), viel er niet van Oranje te genieten. Zelfs niet op een omgekeerde manier waarin je je lekker kon ergeren of gepassioneerd bestolen voelen. Niemand heeft het over de penalties die ons onthouden zijn, om eens wat te noemen. Daarvoor was het spelletje te bloedeloos en gingen onze jongens al te knullig onderuit.

Je ziet het ook aan de spelers die wat apathisch, hoogstens bedrukt, van het veld stapten. Behalve Sneijder dan -zie foto- maar verder is het met ons elftal een passieloze toestand.

Hoe nu met deze druilerigheid om te gaan? We zijn gekomen om te genieten, maar wat we gekregen hebben is een smakeloze toestand waar we geen kant mee uitkunnen.

En god betere het, we zijn niet eens normaal uitgeschakeld. Voor dit totaal niet functionerende team ligt er nog een serieus gevaar op verlenging van het kwijnende verblijf in de Oekraine en Polen. Moet je daar werkelijk op hopen?

Het geeft in ieder geval apart cachet aan een wedstrijd die er anders niet meer toe zou doen. Laten we daar dan van genieten. En van de absurditeit der situatie. Dat is tenminste geen saaie aangelegenheid.