maandag 14 juni 2010

Verleiding en uitstel

Toen ik dit blog begon en uitgebreid nadacht over het patroon dat in mijn fatale oranje-liefde zit, kwam ik al snel tot een vergelijking met een obsessieve, onmogelijke liefde. Ik vond het een te mooi beeld om meteen weg te geven en dus heb ik het stuk voor me uitgeschoven en gisteren werd me in zekere zin het gras voor de voeten weggemaaid door een column van Sander Collewijn in Voetbal International.

Hij legt de accenten net een beetje anders, maar het patroon is hetzelfde. Hij zegt: "Oranje is een preutse vrouw," waarmee de preutsheid de verklaring is voor de uitblijvende climax.

Verleiden, verleiden, verleiden en dan. Afmaken? Nee. Oranje maakt nooit af. Ze verleidt je als een mooie vrouw, waarvan je elke keer iets meer verwacht. Ze voert je mee naar de hemel, waar er geen morgen is. Alleen maar intens genieten. Als het puntje bij paaltje komt, geeft ze niet thuis. Ze peert hem. 'Een off-day', zegt ze er nog even bij. 'Ik voel me niet zo lekker', als je voor de eerste keer echt het karwei af kan maken.

Verliefd worden op mooie vrouwen is gevaarlijk. Net als kriebels in je buik krijgen van Oranje. En toch. Ook nu laat ik me weer verleiden. Of ze nou de grote vier heten of dat ik gewoon geniet van een invaller als Elia. Ik denk oprecht dat Nederland wereldkampioen kan worden.

Ik zou beter moeten weten. Ik kan de prozac alvast inslaan. Want Oranje is als een preutse vrouw, ze leidt je naar een orgasme dat nooit komt. (...)

Ik moet me gewoon afsluiten voor die Oranje kriebels.

Dit komt zeer nauw overeen met wat ik in gedachten had om te schrijven (hij doet het alleen veel beter), behalve dat ik in Oranje niet een preutse vrouw zag - eentje die niet thuis geeft omdat ze teveel inhibities heeft, maar juist een femme fatale. Een die zich genoeglijk je adoratie heeft laten aanleunen, maar die er op het cruciale moment niet is, niet uit preutsheid, maar uit gecalculeerde behaagzucht. Want voor haar, als je maar voldoende suggereert dat de ultieme climax erin zit (het allermooiste wereldkampioenschap ooit), dan zal de adoratie en het slaafse volgen nooit ophouden, zolang de climax nog komende is. Wat er na de climax komt is veel onzekerder. Of misschien is het wel zeker, dan moet er weer een komen en nog een en groter en beter maar steeds. Daarom is het in haar belang om het verlangen groot te houden, maar de consommatie klein. Alleen niet te klein om het vuur te doven.

En de geliefde? De verloren man met zijn ingebeelde Beatrice? Hij is verloren voor altijd. Zeker naarmate hij langer op haar verliefd is, dan heeft hij zich met zoveel passie aan haar verbonden dat alleen de climax het nog goedmaken kan. Enkel en alleen een totale demasquee kan hem van zijn obsessie afhelpen. Enkel als op onweerlegbare wijze hem in het gezicht geslagen wordt dat deze femme fatale hem manipuleert, dan kan hij, met groot afgrijzen en een gebroken hart, de banden doorsnijden en de obsessie doven.

Niet het wereldkampioenschap, maar drie ontnuchterend slechte wedstrijden tegen Denemarken, Japan en Kameroen kunnen ons van de ondergang redden.