Hoe moeten we dit duiden? Morgen wacht ons de kwartfinale tegen Costa Rica en ik ben de kalmte zelve.
Je kan moeilijk het belang van de wedstrijd onderschatten en ik heb me er ook nog niet op kunnen betrappen dat ik de tegenstander onderschat. Ten slotte is het ook niet zo dat ik niet warm loop voor de wedstrijd.
In tegenstelling tot andere jaren houd ik me niet onledig met voorbeschouwingen en een voortdurende nieuwsjacht ontaardend in gepriegel met trivialia. Ik heb er zin in en tot morgenavond wacht ik af. Zoals je afwacht voor een feestje of een belangrijke afspraak. We zijn er klaar voor. Laat het nu maar komen.
Zou het dan werkelijk een gezond WK zijn?
