Kameroen, Roemenië, Argentinië, Frankrijk - Ik kan me nogal wat derde tegenstanders van Oranje herinneren die we tegenkwamen nadat we al zes punten op zak hadden. Dat werden nooit de beste wedstrijden. De spanning was er af, en de tegenstander had ook niets meer te winnen of te verliezen. Over de consequenties van de uitslag had niemand het, welke tegenstander erna, kon niet zoveel schelen. Veelal ook werd het elftal helemaal omgegooid, om de sleutelspelers te sparen en de wisselspelers aan het veld te laten ruiken. Al met al zat je niet op het puntje van je stoel. Bij een gezond WK moet het ergens om gaan, en moet je het gevoel geven dat we ervoor gaan, en dat had ik al die keren niet.
Nu lijkt het van meet af aan anders. Er zit nog voldoende spanning op. Het systeem is nog niet af. Op de een of andere manier waren de voorgaande wedstrijden niet helemaal normale wedstrijden. En natuurlijk ook: de tegenstander in de volgende ronde zou Brazilië kunnen zijn en die wil je vermijden - voor zover het kan, want Brazilie speelt pas later en je mag je ook best afvragen of het Brazilië dat we tot nu toe gezien hebben zo'n angst moet inboezemen.
Maar dat terzijde. Robben en later ook Van Persie (toch onze aanvoerders) lieten er geen twijfel over bestaan: we willen en moeten winnen. Iets anders zal het toch ook wel moeten zijn vanwege de blessure van Martins Indi en de schorsing van Van Persie. Daarbij lijkt de De Jong niet helemaal fit. Wat er derhalve morgen in Oranje het veld op komt rennen zal er om noodzakelijke redenen anders uitzien, niet vanwege het derde wedstrijdsyndroom.
Ten slotte kan je zeggen dat de genoemde voorbeelden van de derde wedstrijden geen slechte resultaten opleverde, drie overwinningen en een gelijkspel. Maar ook dat kan anders:
Ik zou iets heel anders willen zien. We spelen nu tegen de beste tegenstander uit de groep, we moeten nog altijd laten zien dat we er tegen een echte tegenstander staan (geen verzadigde kampioen of opgepompte outsider). Een derde wedstrijd als deze:
