Wie ben ik?

Het grootste gedeelte van de tijd ben ik een eerbiedwaardige blogger die de wereld informeert over de betere podcasts op een blog genaamd Anne is a Man. Uit dien hoofde vul ik mijn vrije tijd met het vinden en beluisteren van educatieve audio, waarna ik daar korte recensies over schrijf. Ik heb er een zekere autoriteit mee op het internet opgebouwd en als je de onderlegde reacties daarop mag geloven dan mag ik me op een ruime mate van rationaliteit en evenwichtigheid laten voorstaan.

Desalniettemin komt er eens in de twee jaar uit deze zelfde Anne een geheel andere persona naar buiten. De intellectuele, weloverwogen, veelzijdige en alomgerespecteerde podcast recensent maakt plaats voor een koortsachtige, irrationele, labiele en eendimensionale Oranje-supporter. Zolang als het voetbalavontuur van Neerlands nationale elf in het lopende voetbaltoernooi duurt, ontpop ik mij tot een onbeheerste ziel die zich onledig houdt met het lezen van de meest irrelevante informatie over zijn team en met het dromen van de meest onrealistische scenario's waarin zijn jongens altijd alles winnen. In die periode staat het leven elke dag, elk uur, elke minuut in het teken van de volgende wedstrijd.

Het zou tot daar aan toe zijn als er alleen maar hartstochtelijk naar de wedstrijd zou worden toegeleefd en van de wedstrijd met innige toewijding werd genoten. Ja het zou zelfs nog meevallen, als er weliswaar onder alle kwalijke kanten van het spel diep geleden werd, maar bij het eindsignaal ook dat leed zou zijn afgelopen. Dat is echter niet het geval. De emoties en verwachtingen raken tot een dermate ziekelijk niveau opgeklopt dat bij een negatieve uitslag van de wedstrijd geen normale ontlading meer mogelijk is. Het lijden duurt voort ook na het eindsignaal en levert een ellendige misere op die nog zeer lange tijd kan aanhouden.

Nu er weer een WK zit aan te komen en ik de koorts alweer voel oplopen, stel ik mij de vraag of ik nu de enige ben die hier last van heeft. Te oordelen naar de aandacht die Oranje krijgt, moet je vrezen dat ik verre van alleen in dezen ben. Tevens stel ik mij de niet veel minder belangrijke vraag: kan je ook normaal meeleven? Kunnen al die andere stakkers en ik ook gewoon genieten en desnoods boos en teleurgesteld zijn, zonder dat je er nog dagen-, wekenlang ziek van bent?

Op dit blog ben ik een openlijke zoektocht naar dit gezonde volgen begonnen. Ik weet niet hoe het moet lukken, laat staan of het me gaat lukken. Misschien stel ik een onbereikbaar doel, maar daar zullen we dan in de komende weken inzicht in kunnen krijgen.