Elke keer ben ik er weer strontziek van en ik zal toch echt niet de enige zijn. Elk toernooi, wanneer Oranje wordt uitgeschakeld vallen we in zo'n diep gat, dat alle voorgaande plezier totaal bederft en ons nog dagenlang, wekenlang, soms zelf maanden- en jarenlang het leven vergalt. Dat moet toch anders kunnen? Maar hoe dan? Laten we het in ieder geval proberen.
In dit blog wil ik proberen inzicht te krijgen in de fnuikende draaikolk van oranjegestoorden zoals ik. En terwijl het WK nadert en zich voltrekt moet dat inzicht helpen om te voorkomen in de oude fouten te vervallen. Het is niet te bedoeling om maar meteen op te houden met volgen, of met meeleven, of met te willen dat we wereldkampioen worden.Het is de bedoeling om de kop erbij te houden en wanneer het misgaat op normale wijze te balen en dan weer gewoon verder te gaan met leven, zonder deuken in de ziel.
Er is maar weinig reden om te geloven dat deze hardnekkige recidivist er dit jaar in slaagt te doen wat hem al een kleine veertig jaar niet lukt. Als echter de pijn verzacht kan worden, zijn we toch al beter af. En ook als het ouderwets afdalen in de depressie wordt, levert het geschrevene misschien aanknopingspunten voor anderen op en voor de verdere toekomst. Want ook na 2010, komen er weer nieuwe EK's en WK's.
