Hoe gezond is dit?

Toevallig had ik het er met een collega-blogger over: waarom schrijf ik het Gezond WK blog. Ook zij kende mij alleen maar van Anne is a Man en daarom bracht ik het nog eens onder woorden en zo kon het gebeuren dat de formulering een nieuwe draai kreeg: Ik schrijf Gezond WK om mijn gedrag en emoties tijdens het WK geregeld te houden. Zoals je in het dagelijks leven jezelf ook kunt beheersen en niet vervalt in dwangmatig en antisociaal gedrag, en je emoties compenseert zodat je niet van het ene uiterste in het andere vervalt, zo moet dat dus ook tijdens het WK. Opeens klinkt het weer helemaal als vanouds - misschien klonk het wel anders omdat ik het in Hebreeuws onder woorden moest brengen.

Hoe dan ook, ik kon haar melden dat het eigenlijk opnieuw gelukt is. Net als in 2010 en 2012, heb ik goed genoten van het toernooi en heb ik normaal gebaald van Oranjes verlies en kon ik daarmee normaal blijven functioneren. Tot zover geen nieuws. Toch was er iets dat me nog wel dwars zat en me stopte om al gisteren of eergisteren het verlies op penalties tegen Argentinie van een blogpost te voorzien.

Ik voelde een leegte die op een kater lijkt: Een wolk van lichte irritaties en gebrek aan richting. Daarbij merkte ik nog iets: een gemis; ik miste het leuke WK en het hopen en mijmeren met betrekking tot het vervolg. Het werd me duidelijk dat dit ook lijkt op ontwenning. De WK verslaafde valt in een cold-turkey. En dat zou dan weer wijzen op een niet geheel gezond WK.

Dat mag dan de uitdaging voor de volgende keer worden. En nog een klein beetje rond de kleine finale die Oranje vanavond speelt.