Underachievers

Over de hele wereld wordt het WK voorbeschouwd en mijn persoonlijke voorkeur is om mee te luisteren in podcast. Zo kan je de visie krijgen van mensen met een ander perspectief dan de onze.

Tot mijn verrassing begon ik met luisteren naar een podcast uit India dat het WK ging voorbeschouwen en wie hoor ik? Jack van Gelder...



Als je verder luistert dan het begin dan kom je een opmerking over Nederland tegen die ik meer en meer tegenkom op het net: samen met Spanje geldt Oranje als de eeuwige Underachiever op het WK. Het Nederlandse voetbal wordt hoog aangeslagen en over de uitslag is men teleurgesteld. In de voorspellingen wordt het meegenomen en men laat Nederland al snel na de groepsfase stranden. Als mensen tot aan de andere kant van de wereld zo over ons denken, begin ik te vrezen dat ze nog wel eens gelijk kunnen hebben.

Bang voorgevoel - Scenario's (2)

Bij het vogelen met scenario's (met behulp van hulp van een spreadsheet voor WK 2010) kon het me niet ontgaan dat de groep van Nederland voor de tweede ronde is gekoppeld aan de groep van Italië. Heel simpel komt dat eropneer dat onze jongens de Italianen alleen ontlopen als de ploegen beide tweede of beide eerste worden of als de Italianen helemaal niet doorgaan, maar dat acht ik uitgesloten.

Kortom, een zwakke WK-start van een van beide betekent dat er al in de tweede ronde een Nederland-Italië op het programma komt te staan. Natuurlijk hebben we twee jaar geleden laten zien dat we de Azurri aankunnen, maar ik vrees opeens dat ze zich dit geen tweede keer laten gebeuren. En kijk maar eens terug naar de lange samenvatting van de BBC - er zijn genoeg kansen voor ze, zodat het ook anders kon gaan. En ik heb een bang voorgevoel dat je niet twee keer achter elkaar kan mazzelen.

Deel 1


Deel 2

Een fantastisch voorgevoel

Ik heb vandaag een grote fout gemaakt. Natuurlijk was de oefenwedstrijd tegen Mexico voor mij niet te volgen geweest en dus zette ik mij vanochtend voor Youtube, om een samenvatting te zoeken. (Hij is o.m. op de officiele fansite onsoranje.nl te zien) En ik genoot met name van Affelay, Van der Vaart en Van Persie - wat zagen ze er goed en fris en gemotiveerd uit!

En toen had het kijken me te pakken. De halve dag heb ik me overgegeven aan het kijken naar nog vele andere samenvattingen. En let wel, ik heb alleen maar overwinningen van Oranje bekeken. Natuurlijk de wedstrijden tegen Italie en Frankrijk op het afgelopen EK. En de overwinning op Ivoorkust in 2006, op Joegoslavie in 2000, alsmede Denemarken en Tsjechie.

Ik keek ook naar de kwartfinale tegen Joegoslavie op het WK in 1998 - daar had het ook nog behoorlijk mis kunnen gaan. Bij 1-1 kregen de zuidslaven een penalty.



En na al die prachtige uitslagen baadde ik in het weldadige gevoel dat de huidige generatie zoveel beter is geworden en zoveel sprankelender is dan de vorige. Natuurlijk hebben we een niet zo sterke defensie, maar de aanval is wervelend en de trefzekerheid magisch. Ik ben er helemaal in gaan geloven.

Zo gaan we dus voor de bijl.

Plaatsvervangende Schaamte

Er staat vandaag een interessante gastcolumn in Voetbal International van Jaap Urban uit Groningen.

Hij schrijft onder meer:

Wedstrijden kijken doe ik alleen of met een beperkte groep mensen die wel van voetbal, maar niet van carnaval houden. Daarnaast geniet ik ook van andere landen die goed voetbal laten zien. Dan blijft er ook na de onvermijdelijke (te) vroege uitschakeling van Nederland nog wat te genieten over.

En daar meen ik te zien dat hij met hetzelfde probleem als ik worstelt en probeert de aanvankelijke extase te vermijden en te blijven genieten ook als de onzen niet meer in het toernooi zitten.

Er zullen nog velen zoals Jaap Urban zijn, maar zouden ze niet ook een beetje (erg) balen als Nederland eruit ligt? Sterker nog, is het geschrevene misschien een manifest van wat Urban probeert te vermijden. Wat doen de woorden onvermijdelijke uitschakeling daar in samenhang met te vroeg, anders dan het schrikbeeld te bezweren van de kater na de uitschakeling. Het carnaval waar Urban uiterlijk niet aan meedoet, speelt zich misschien wel af in zijn hart. Zo vergaat het in ieder geval mij en dat innerlijke carnaval is veel sterker dan die uiterlijke oranje polonaise - dat zal Urban ongetwijfeld met me eens zijn.

Kwartfinale tegen Brazilië - Scenario's (1)

Ooit bedacht ik dat Nederland op een WK de kwartfinale moet halen, wil je van een geslaagd WK kunnen spreken. Dat dat gebeurde in 1994 en in 1998, nam niet weg dat ik er toch de pest in had dat we niet verder kwamen dan we kwamen. De kater slaat immers altijd toe. Maar de misere na 2006, de schoppartij met Portugal in de tweede ronde, was zeker veel erger.

Bij het dromen van scenario's kom ik in voor 2010 (met mijn spreadsheet) ook tenminste in de kwartfinale terecht en die kwartfinale zal op 2 Juli om 16 uur in Nelson Mandela Bay plaatsvinden. Tegenstander zal Brazilië zijn. En we komen daar aldus.

In de poule spelen onze jongens achtereenvolgens tegen Denemarken (14 Juni), Japan (19 Juni) en ten slotte Kameroen (24 Juni). Oranje wint de poule en stroomt door naar de tweede ronde met op 28 Juni een wedstrijd tegen de nummer 2 uit de poule die door Italië gewonnen gaat worden. Deze nummer twee is Paraguay of Slowakije en die schuiven we vanzelfsprekend ook gewoon aan de kant.

Brazilië is natuurlijk eveneens winnaar van de poule en heeft in de tweede ronde de nummer twee uit de poule van Spanje ontmoet. Of het nu Chili, Zwitserland of Honduras is, we gaan er van uit dat de Brazilianen daar wel weg mee wisten. En zo stuiten ze dus in de kwartfinale op ons.

En dan mogen we al tevreden zijn. Maar zo zal het natuurlijk niet werken. Eenmaal daar, wil je natuurlijk winnen ook. Zoals in 1998 tegen Argentinië, en de halve finale halen. En als het aan de gefantaseerde scenario's ligt...

Bidden voor Oranje

Ik heb al geschreven over bijgeloofjes en stiekeme rituelen waar we ons aan houden om mooie resultaten voor onze jongens te bezweren. Ik ken geen religieuze mensen die erg fanatieke supporters zijn, maar ik vraag me af of zij voor de nationale voetbalploeg zouden bidden. Op de New Humanist Blog kwam ik een WK-gebed tegen dat een Anglicaanse geestelijke voor zijn schare had uitgedacht. (Het genoemde gebed is voor het WK in het algemeen en niet voor het Engels elftal, maar als je toch eenmaal aan het bidden bent...)

Net als de New Humanist wil ik maar wat graag op mijn blog met al dat bijgeloof korte metten maken. En bidden voor je elftal, wel, dat is geloof, dat kan je geen bijgeloof meer noemen, dus daar hebben we al helemaal geen geduld mee. Maar als je wilt kan je de rest van het artikel van New Humanist lezen en dan ligt er een opmerkelijke verrassing te wachten.

New Humanist laat het niet bij het belachelijk maken van het gebed, NH gaat op zijn eigen manier gek doen met het nationale team. In zijn geval het engelse team, maar voor ons is dat dus Oranje. Wat doet hij, hij gaat op, zogenaamd rationele wijze, het programma van Engeland nalopen en een scenario fantaseren. Bidden mag niet, maar scenario's projecteren wel, want dat is statistiek, kansberekening and rationeel projecteren.

Wat ik zou willen stellen is dat het bidden en de rituelen dezelfde functie vervullen als die zogenaamd rationele exercitie met het speelschema. Ik doe het ook, ik kan het niet laten. Ik heb al een spreadsheet gedownload waar het schema als invuloefeningetje klaar ligt. En ik zeg uit ervaring: het froebelen met het schema is een vorm van in de stemming komen. Het is een manier van het opbouwen van de hoop op een magnifieke zomer.

Ik zeg niet dat je niet mag spelen met het schema. Ik wil zelfs niet zeggen dat je niet mag bidden. Ik wil alleen maar waarschuwen voor wat er eigenlijk gebeurt. Dat we bezig zijn onze opwinding te vergroten en daardoor de val aan het eind verergeren. En ik blijf maar vragen of dit ook anders kan. Laat ik de komende dagen me maar eens verdiepen in spelen met het schema.

Foute Mentaliteit

In de podcast World Cup Buzz, beticht de analist Simon Kuper (een Nederlander? Je zou het denken als je zijn accent hoort. Maar hij woont in Parijs en publiceert in het Engels.) het Nederlandse voetbal van een verkeerde mentaliteit.

Hij begint met een verklaring voor de zwakke vertoning van Oranje tegen Rusland op het laatste EK. De tactische vondst van de Russen was om alle spelers behalve Bouhlarouz te dekken, zodat de arme Khalid tegen zijn eigen beperkte voetballend vermogen aanliep. Het klinkt allemaal een beetje te gemakkelijk, maar dan komt Kuper met zijn expose over de Nederlandse voetbalmentaliteit.

Oranje wil de winst verdienen, met mooi en dominant voetbal. Als er niet met mooi voetbal gedomineerd kan worden, zo stelt Kuper, verliest het team de wil om te winnen. De koppies gaan hangen, zoals dat zo vaak genoemd werd. Maar ik wil het nu niet over de voetballers hebben.

Ik vraag mij af of wij als supporters een dergelijke mentaliteit hebben. Maken wij een vergelijkbaar mengsel van romantiek en moraal? Is onze ongezonde dweperigheid met Oranje er een gevoed door romantiek, de diepe wens dat het hoogste bereikt wordt en dat het op de allermooiste manier zal gebeuren? En tegelijk zijn we dan moralisten, zodat wanneer het niet het allermooiste is wat we zien (of het nu het vetroonde spel of de uitslag is), we meteen omslaan in deprimerende gevoelens dat we het niet verdienen en dat het niet mag zijn.

Is dat misschien het probleem, waarom we geen gezond WK kunnen hebben; dat we niet van ons team kunnen houden ook als het wat minder gaat. Dat we het verlies niet kunnen accepteren omdat we alleen maar mogen houden van dat wat wint en weergaloos mooi is? Daar zit wel wat in lijkt me.

Naargeestige onverschilligheid

Als een opmaat voor de zomertoernooien geldt voor mij altijd de Champions League finale. Het vooroordeel is dat deze wedstrijd een vooruitwijzing in zich draagt voor het komende WK. Uit pure landerigheid heb ik tijdens de uitzending staan strijken en zitten bloggen. Op naargeestige wijze was ik onverschillig voor het gebodene.

Is dat het dan? In mijn nauwgezette poging me niet te laten meeslepen dit jaar, betaal ik de prijs met gebrek aan betrokkenheid? Of komt het door de pot zelf? (Of door het lauwe commentaar van mijn plaatselijke TV-station, waartoe ik veroordeeld ben omdat ik nu eenmaal niet in Nederland woon?)

Eigenlijk was het niet om aan te zien. Tweederde van de tijd speelde Bayern de bal maar wat rond en de rest bestond uit uitbraken van Inter. Twee goede doelpunten, dat wel, maar je wordt er niet vrolijk van. Gaat het loopgravenvoetbal ook in Zuid-Afrika overwinnen?

En hoe stonden onze jongens in het veld? Het gesprek achteraf met Arjen Robben, krijgt van de NOS het predikaat 'Teleurstelling' mee, maar de jongen kwam op mij niet zo bedroefd over. Is dat nou een speler met winnaarsmentaliteit?


Van Bommel had wel stevig de smoor in. Kijk mee.


Sneijder was natuurlijk blij en vertoont op het eind ook gretigheid met betrekking tot het WK.


Let op in de laatste seconden van deze video. Wat zeggen Sneijder en Koeman tegen elkaar? Wordt Ronald door Wesley uitgenodigd op het Inter-feestje? Zien we hier de band tussen de speler en de trainer onder wie hij doorbrak bij Ajax?

Ach, het is allemaal zo onbelangrijk. Ik heb het gevoel dat ik de wedstrijd gemist heb. Te goed heb ik me losgemaakt van de passie, dat er niets meer over was. Een beetje als Robben. Maar zo worden we geen kampioen. Zo kan ik niet genieten en daar gaat het toch om, ook op dit blog. Gezond blijven ja, maar niet ten koste van het meeleven, van het genieten.

Nogmaals Ierland 1988

Wat hebben we gejuicht bij het doelpunt van Kieft, wat was de ontlading groot. Maar hoe zaten we ervoor, totdat dat doelpunt viel? Hadden we er het volste vertrouwen in dat we die Ieren wel even zouden oprollen? Geleidelijk toch niet meer zo zeker? Toch?

Misschien moet ik een ander voorbeeld ophalen. Wedstrijden van Oranje waarvan er zo velen zijn. Ons elftal domineert, heeft het meeste balbezit, combineert, maar komt niet verschrikkelijk dicht bij de goal. En als er een kansje komt, wil die bal er maar niet in. Moet ik werkelijk namen noemen?

Laat ik toch nog maar even bij Ierland 1988 blijven, want daar blijft de dubbelhartigheid het meest zichtbaar. De bal wil er maar niet in, maar onze jongens blijven voetballen en zolang de pot niet afgelopen is, kan hij er toch nog in gaan - toch? Dus ook al zit je met het zweet in de handen, ook al begint de frustratie allengs zich meester van je te maken, je grijpt je krampachtig vast aan de hoop, aan de droom. Daar heb je al die tijd voor meegeleefd, daarvoor kijk je naar deze wedstrijd. Het is dus nog te vroeg om te gaan balen, om te gaan vloeken, om te gaan huilen. Daarom juich je zo krankzinnig hard als Kieft die bal er zo miraculeus inkopt en daarom ontgaat het je dat Van Basten buitenspel staat.

Wat een opluchting. Goed weggekomen en het bouwen aan luchtkastelen gaat onverdroten, ja zelfs met vergrote energie voort. En zo worden de fantasieën alleen maar grotesker en moet de val alleen maar dieper worden. Want die wedstrijd dat hij er ECHT niet in wil, komt onvermijdelijk.

Waarom kunnen we niet zeggen: we hebben gezwijnd en de volgende wedstrijd met een gelatener gemoed aankijken?

Ook als het goed gaat, gaat het fout

Lopende door de geschiedenis, is het teleurstellingen troef van 1978 tot 1988. Wie vergeet bijvoorbeeld Spanje-Malta? Bij het EK van 1988, gingen we echter weer hopen. Ik zie me nog met een vriend zitten in een souterrain in Amsterdam, kijken naar het wedstrijdschema. Er was nog geen bal getrapt of we kwamen tot de conclusie dat Oranje kon winnen, zou winnen.

Het feit dat oranje ook won, laat ogenschijnlijk zien dat het voor deze dwaze optimisten ook wel eens goed kan gaan, maar het geheugen wordt al te gauw opgesmukt. Wat me is bijgebleven zijn het soevereine verdedigen van Koeman en Rijkaard, de formidabele doelpunten van Van Basten en meer van dat fraais. Het EK van 1988 ligt in de ziel verzonken als een en al euforie. Maar niets is minder waar.

Gemakshalve wordt vergeten dat we begonnen met 1-0 verliezen van Rusland. Dat we diep in de tweede helft tegen Engeland nog op 1-1 stonden - terwijl we moesten winnen. Dat tegen Ierland de bal er niet in wilde. En dat Van Basten de Duitsers pas verschalkte in de laatste minuten. Van de vijf wedstrijden die Nederland in 88 gespeeld heeft, zaten we er vier met de billen tegen elkaar.

Niet de finale, maar de wedstrijd tegen Ierland is eigenlijk de wedstrijd van het toernooi. Dat zouden we moeten onthouden. Maar we zijn vergeten dat een bal van McGrath door Van Breukelen ternauwernood van de lijn werd gehaald. En het doelpunt van Kieft was een doldwaze carambole die er 90 van de 100 keer niet ingaat. En die van de overige 10 keer, 9 keer wordt afgekeurd wegens buitenspel. Zo ontstaat een vals geheugen, dat voeding geeft aan de valse hoop, aan het idiote optimisme, en dus, onafwendbaar leidt tot de smadeloze val.

Het is begonnen

Het duurt altijd even voordat je met een nieuw blog op de radar verschijnt. Sinds vanochtend echter kan je Gezond WK met Google vinden. De eerste kliks kwamen binnen en de rss abonnementen zijn al met een paar honderd procenten toegenomen.

Er zijn nu ook twee statische pagina's (zoals dat heet) bijgekomen. Er is een stuk met de titel Wie ben ik? En er is een stuk met de titel Waarom dit blog? Deze twee zijn continu gelinkt vanaf de top tabs op dit blog.

Op de paal!

De finale van 1974 had ik dus gemist en daarmee kon ik de illusie nog staande houden dat Oranje wel zou blijven winnen, als ik maar keek. Na 1978 was dat niet meer staande te houden.

Op het EK van 1976, keek ik naar de wedstrijd tegen Tsjechoslowakije, waarin we twee rode kaarten kregen en met 3-1 het schip in gingen. De strijd om de derde plaats schijnen we nog wel gewonnen te hebben, maar dat heb ik niet meer gevolgd.

En in 1978, klopte er ook helemaal niets van. (Zie uitgebreid deze site) Ik keek niet en Oranje won met 3-0 van Iran. Ik keek wel en er volgden een magere 0-0 tegen Peru en verlies tegen Schotland. Nu ja, het belangrijkste was dat we door waren. Daarna ging het uitstekend (Duitsland! Italië!) en de finale werd gehaald. Rensenbrink schoot op de paal en ook in de verlenging wonnen we niet.

Van Basten, Van Persie

Het is natuurlijk van belang dat de dragende spelers in vorm zijn. Wanneer dat niet het geval is, moet je dat toch onder ogen kunnen zien. Eveneens is het van belang dat ze fit zijn, en ook daarvan moet je het tegendeel onder ogen kunnen zien.

Maar ach, Arjen Robben en Wesley Sneijder spelen de Champions League finale en zullen daar ongetwijfeld in stralen en dan willen we DAT weten, niet dat dat hoogstwaarschijnlijk betekent dat ze totaal uitgewoond in Zuid-Afrika verschijnen. En dat tenminste een van de twee een ontnuchterend verlies te verwerken heeft gehad.

En wat te denken van Robin van Persie, net terug van een blessure? Maar nee, ook daar is het dwaze optimisme niet uit te roeien. Was niet ook Van Basten in 1988 heel het seizoen uitgeschakeld? Ruud Gullit trok deze vergelijking op de website van Van Persie toen de jongen nog verre van hersteld was. Inmiddels speelde hij al weer een wedstrijd voor Arsenal tegen Fulham, en hij scoorde. Zoals Colijn in 1940 al zei: Er is voorshands geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn.

Addendum: Had ik hier een video van Robins doelpunt tegen Fulham ingepast - werd het weggehaald. Dan maar een interview met de speler.

1974 naschrift

Er moet nog iets over 1974 gezegd worden, wat mij persoonlijk betreft. Ik was nog maar 8 jaar en hoewel ik vol tomeloze passie en met rotsvast geloof alle voorgaande wedstrijden had gevolgd, heb ik de finale gemist. Heel simpel. Er was een vakantie geboekt, al vele maanden tevoren en op die noodlottige dag zaten we in een vliegtuig boven de Atlantische Oceaan, ver boven de genadeloze realiteit verheven.

Sterker nog, ik herinner me dat de wedstrijd net begon toen we opstegen; alleen de aftrap hebben we in de vertrekhal kunnen zien. We waren amper in de lucht of er ging een gerucht rond, dat we al met 1-0 voorstonden. Als je al in je zwartgalligste nachtmerries gevreesd had dat het mis kon gaan was dat nu toch wel weerlegd. Later toen we aankwamen en doodmoe, met druk op de oren in een waas op onze bagage stonden te wachten werd er wel gezegd dat het 2-1 was geworden, maar dat dat voor de Duitsers was, dat kon gewoon niet waar zijn.

Eenmaal terug uit Amerika konden we er niet langer omheen. Het was waar, maar daar was dan meteen die andere, duistere, supporterslogica: wij hadden het niet gezien. IK had niet gekeken. Dat was het. Al die andere wedstrijden had ik trouw voor de buis gezeten. En die hadden de juiste uitslag gekregen. Bij die ene kon ik er niet bij zijn en prompt was het misgegaan. Zo moest het dus. Voortaan moest ik present wezen.

Zo kan je altijd wel iets verzinnen en, wees eerlijk, zo verzinnen we altijd wel iets. We moeten kijken. Of juist niet kijken. We moeten op de juiste stoel zitten. We moeten in het stadion zijn, of juist voor de TV zitten. Voor eigen TV of juist niet. We moeten het juiste shirt aan hebben, de juiste schoenen. Het bier moet op het juiste moment open gaan. De juiste borrelhapjes moeten in de juiste volgorde genuttigd worden en dan werkt de magie.

Dat geldt ook voor de wedstrijd...! Voor aanvang moeten de juiste rituelen ge eerbiedigd worden. Nummerborden tellen, sterrenstanden meten. Met het juiste been uit bed stappen. Ik zal maar toegeven: ik heb jarenlang kauwgompjes in vuilnisbakken gespogen. Als het raak was, zouden wij een doelpunt krijgen, als het mis was de tegenstander. Jazeker en mijn kauwgom heeft Ajax in 1995 aan de Champions League overwinning geholpen. (sic!)

Zo diep zit de waanzin. Dat we als onderlegde, realistische, zakelijke en volwassen mensen die nooit iets geloven voor ze het zien, ons vol overgave in het bijgeloof storten als het om voetbal gaat. Niet omdat we het echt geloven, maar omdat we zo graag willen. Omdat we smachtend naar de climax werken en het altijd nog gekker kunnen maken, nog magischer, als we maar kunnen blijven zweven. Steeds hoger. Zelfs al vallen we steevast. Opnieuw en weer en nogmaals, weergaloos pijnlijk en zonder uitzondering.

Zijn we er toch ingetuind

Over 1974 hoef ik natuurlijk niets te zeggen. Die kater is zo erg dat het pijn doet tot op de dag van vandaag. Het is ook een voorbeeld van het gegeven dat Oranje vandaag de sterren van de hemel kan spelen en morgen toch uitgeschakeld kan worden. Ikzelf in 1974, zag dat absoluut niet. Voor het eerst was ik erbij, ik zag alle wedstrijden en er werd af en aan gewonnen. (Zie deze fansite, die weliswaar in het engels is, maar het allemaal mooier en beter vertelt dan wie dan ook.) Kortom, wij konden niet verliezen.

En dan komt dit:


Je hoort het Herman Kuiphof zo dringend zeggen: Zijn we er toch ingetuind! Maar waar zijn we nou ingetuind? En wie zijn wij?

Is het team erin getuind? Heeft het zich in de luren laten leggen door het onverzettelijke, degelijke, maar toch zo smakeloze Duitse voetbal? Ach, was het maar zo simpel.

Zijn wij er als Nederlanders, spelers, journalisten en supporters incluis ingetuind? Maar waar zijn we dan precies ingetuind? In onze overmoed? Dat we dit wel even zouden winnen? Zeker als we binnen een minuut met 1-0 voorstaan? Dat komt al meer in de buurt.

Ik zou willen zeggen, het team zal zoiets niet denken, of in ieder geval, echte professionals mogen zoiets niet denken. En journalisten ook niet. En argeloze toeschouwers die ook eens een keer een wedstrijd kijken, want jeetje, er schijnt iets aan de hand te zijn, mogen zoiets wel denken, maar om nou te zeggen dat ze er dan zo smadeloos intuinen, dat gaat te ver.

Nee, degene die erin getuind is, ben ik. Dat zijn jullie die begrijpen waar ik over schrijf. Wij dus. Wij zijn erin getuind en niet alleen in 1974, sindsdien zijn we er minstens elke twee jaar weer ingetuind. Wij staan onszelf toe om de zoetste dromen te koesteren, wij mogen huizenhoge verwachtingen hebben, wij mogen ons aan het zoet van elke overwinning grenzeloos bezatten, maar we vergeten al te gretig dat het ook fout kan gaan. Daar mee houden we onszelf voor de gek. Daarmee rennen we de afgrond tegemoet. En als het onvermijdelijke gebeurt, dat we er toch weer uitliggen en dat we in dat gapende gat vallen, dan zegt Herman Kuiphof met recht weer opnieuw: Zijn we er toch ingetuind!

De onschuldige kiem van een ziekelijk verlangen

Het begon in 1973 toen ik als zevenjarig jochie een boek kreeg, Europa Cup '73, dat gemaakt was naar aanleiding van Ajax' successen. Het was een hardkaften band dat opende met: Ajax won de cup en Sjakie was erbij. Vervolgens werd de historie van de Europa Cup van 1955 tot 1973 uit de doeken gedaan. Wat begon met zes maal Real Madrid, eindigde met vier maal een Nederlands succes. Krap twintig jaar historie met een tot de verbeelding sprekende climax.

De conclusie leek me duidelijk, de Nederlanders hadden het moderne voetbal uitgevonden en vanaf nu zouden we altijd winnen. Tot nu had ik het allemaal gemist, maar vanaf hier zou ik, net als Sjakie, erbij zijn. Wat was het eerste evenement? De Europa Cup finale van 1974, ontging me en zodoende bracht de kalender me tot het WK.

En daarover, uiteraard, later meer.

Afbeelding van het Ajax Museum.

De realiteit niet uit het oog verliezen

Als je terugkijkt naar al die ellendige uitschakelingen uit het verleden, moet je achteraf toegeven dat er al wel aanwijzingen waren dat het ook fout kon gaan. Als je nou wilt proberen om niet opnieuw krankzinnig optimistisch te worden, is het belangrijk om die aanwijzingen meteen op te pikken en niet zo gretig te vergeten als je vroeger steeds gedaan hebt.

Er is al een eerste signaal dat het fout kan gaan nu in 2010. Zo komt de inspanningsfysioloog Raymond Verheijen in Voetbal International aan het woord. Hij stelt daar dat de verblijfplaats voor Oranje in Zuid-Afrika verkeerd gekozen is. Ons voetbalelftal zal verblijven in Johannesburg dat op 1700 meter hoogte ligt. Hoe hoger de plaats, hoe ijler de atmosfeer, wat inhoudt dat er minder zuurstof aanwezig is. Het effect hiervan is dat sporters die op die hoogte verblijven meer tijd nodig hebben om te herstellen van hun inspanningen. Verheijen voorspelt daarom dat de spelers op termijn in het toernooi energie te kort zullen komen.

In plaats van Johannesburg had de staf, aldus Verheijen, beter een locatie op 1100 meter kunnen kiezen. Je vraagt je wel af hoe het dan zit met wielrenners die op hoogte-stage gaan voor de Tour de France, maar ik wil niet proberen om van een signaal dat mijn beide benen op de grond kan houden, iets te maken dat dan toch weer het tomeloze optimisme gaat voeden.

Zing! (Het wordt toch weer niks)

In het verleden is het me wel eens gelukt om het aanstaande WK (of EK) te negeren totdat de eerste wedstrijd daar was. Het scheelde me de draaimolen van opgeklopte verwachtingen en drieste fantasiescenario's nog voor er ook maar een bal getrapt was. Nu ik niet meer in Nederland woon zou dat toch heel goed mogelijk moeten zijn. Het is echter een vrolijk innemend supporterslied, dat de schlemielige hoop zo mooi in tekst en muziek wist te vatten, dat het vuur in mijn wakker maakte.

Jan en Ali: Zing!

Hoe volg ik het WK en blijf ik geestelijk gezond?

Het is weer zover, de koorts slaat toe en de enige manier waarop dit goed kan aflopen is als Oranje wereldkampioen wordt. De kansen daarop moeten als tamelijk klein ingeschat worden en daarom lijkt het lot ook dit jaar te zijn dat het WK (of EK) de psyche een nodeloze deuk gaat bezorgen. Hoe kunnen we dat voorkomen?

Het genot is te groot. Het is niet mogelijk om die van Oranje vervulde toernooien niet te volgen. Maar er moet toch een manier zijn om te genieten en bij tegenslag niet volkomen tenonder te gaan? Dat is het doel van dit blog: hoe kan ik het WK volgen, volop genieten en niet totaal kapot zijn als het onvermijdelijke gebeurt: de uitschakeling...

Ter herinnering is hier de laatste mijlpaal in de persoonlijke deconfiture van deze supporter. Op het EK van 2008 dat zo onvoorstelbaar goed begon en de zo levensgevaarlijke hoop op meer tot leven bracht, verliep de kwartfinale tegen Rusland dermate stroef, dat het debacle al in de lucht hing. En toch, Van Nisterooy scoorde 1-1, de verlenging werd gehaald en de waanzinnige hoop en frustratie kwamen tot uitbarsting. Hij scoorde, en ik stampte zo hard op de grond, dat ik nog twee weken mank liep.